بگذر موهایم خاک بخورد

http://www.upi.com/News_Photos/Features/Bizarre-World/1321/42/?ref=ma

چند وقتیست که اهالی کشور عزیز رهسپار مناطق گرم و صحرایی میشن تا یک آب و هوایی‌ عوض کنند و جایی‌ رو زیارت کرده باشن. توی عکسهایی که دوستان میذارن و وبسایت‌های از داخل تحریم شده نشون میدان، میبینم دخترانی رو که چادرو چاقچور ایرانی‌ رو برداشتن و دارن از هوای گرم و صحرایی لذت می‌برن.

دلم سوخت به حال خودمون که از تنها جاهایی‌ که میتونیم بریم و این تیکه پارچه رو از روی سرمون برداریم، صحراست. انگار خودمون هم دیگه قبول کردیم که این کلّه و موهای ما هوا که نمی‌خوره، حداقل بذار خاک بخور

وظیفهٔ ما، کوتاه و مختصر

بر ماست که ظرفیتمان را بالا ببریم، قدرت پذیرشمان را بالا ببریم! نه پذیرش ِ عقاید و نظرات و شخص شخیص دیگران را، گور پدر دیگران! قدرتِ پذیرش نتایج ِ اعمال و رفتار ِ خودمان را فقط! همین برایمان بس است.

 از یک دوست

داداشی

حرف  زیادی برای گفتن ندارم، بیشتر یکی‌ از چشامم پره اشک و یه لبخند کوچولو روی صورتمه. عجب صدای گرمی‌ داره داداشی که خیلی‌ وقته دلم براش تنگ شده. عجب صدای گرمی‌ داره وقتی‌ حتا بهم میگه تو قدیو حرفهای ما ها‌رو گوش نمیکنی‌ تا اینکه خودت تصمیم بگیری. صداش گرم وقتی‌ میگه تو دیوونه ای. صداش گرمه وقتی‌ میگه دیگه برو می‌خوام برم بخوابم، انگار نه انگار که این اونه که به  من زنگ زده! صداش گرمه وقتی‌ بهم میگه تو نمی‌فهمی، چون پزشکی‌ نمیخونی

لامذهب عجب چیزیه این برادر خواهری رو توی غربت تحمل کردن! دلم تنگه برات داداشی